วันหนึ่ง สุภาพสตรีสาวสังคมได้ไปเยี่ยมโรงพยาบาลโรคจิต ขณะที่หล่อนกำลังเดินสำรวจโรงพยาบาล มีผู้ชายหน้าแปลกตาเสนอให้บริการในการเป็นไกด์นำเดินชม ตลอดเวลาหลายชั่วโมงที่หล่อนสาวสังคมได้ตรวจสอบอย่างละเอียด รู้สึกประทับใจในความรอบรู้และความฉลาดหลักแหลมของไกด์ที่ให้คำอธิบาย หล่อนรู้สึกยินดีพอใจกิริยาที่นิ่มนวล มีตระกูลรุนชาติดีของเขา ขณะที่จะลาจากเขาไปหล่อนได้พูดขอบคุณเขา และได้แสดงความรู้สึกในความเชื่อของหล่อนว่าโรงพยาบาลนี้ดำเนินการได้อย่างดีทีเดียว
ไกด์หนุ่มพูดว่า “โอ. ผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลหรอกครับ ผมเป็นคนไข้ของที่นี่” แล้วเขาก็บอกกับหล่อนว่า เขาไม่ได้รับความยุติธรรมจากสมาชิกในครอบครัวที่อิจฉาริษยาเขา ที่พยายามกะเกณฑ์ชตาชีวิตในอนาคตของเขา รายละเอียดเรื่องราวต่างๆที่เขาที่ดูจะสมเหตุสมผล ที่เขาถูกกระทำโดยไม่ยุติธรรมทำให้เข้าต้องเข้ามาบำบัดในสถานที่นี้ สร้างอารมณ์ให้สาวสังคมเห็นใจอย่างมาก หลอ่นคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่ผิดพลาดอย่างมากสำหรับผู้ชายที่โดนกระทำเช่นนั้น หล่อนสัญญาไกด์หนุ่มว่าจะช่วยเหลือโดยไปแจ้งแก่คณะผู้พิพากษาให้แก้ไขในสิ่งที่ไม่เป็นธรรม ไกด์หนุ่มได้ขอบคุณสาวสังคมอย่างสุภาพสำหรับความใจดีของหล่อน
ขณะที่หล่อนกลับตัวก้าวลงบันไดนั้นหล่อนถูกถีบอย่างแรงที่บั้นท้าย ทำให้หล่อนหน้าขม่ำไปข้างหน้าและล้มลงเกือบจะตกบันไดหลายขั้นไปด้านล่าง หล่อนหายใจถี่เกือบช็อค หันกลับไปยังไกด์หนุ่ม พูดอย่างขุ่นใจว่า ทำไมเธอจึงทำเช่นนั้น เกือบจะทำให้ฉันบาดเจ็บสาหัสถึงตายได้ คนไข้ไกด์หนุ่มยิ่มอย่างอ่อนโยนพูดว่า “ผมไม่ได้ประสงค์จะทำร้ายคุณหรอกครับ ที่ผมทำลงไปก็เพื่อว่าคุณจะได้ไม่ลืมที่จะไปบอกคณะผู้พิพากษาเกี่ยวกับคดีของผม”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น