ครูสอนภาษาคนหนึ่งได้คิดเกี่ยวกับเรื่องที่สอนว่า วิธีการที่สอนดีนั้นต้องมีประสบการณ์นาน ซึ่งเขาได้ให้ทัศนะไว้ว่า สิ่งสำคัญมากอันเป็นสิ่งท้าทายสำหรับครูคนหนึ่งคือ การรักษาสภาพสมดุลระหว่างสิ่งที่เราต้องการจะสอน กับ อะไรที่เราควรจะสอน และสำหรับผู้เรียนอะไรที่นักเรียนของเราต้องการความรู้จากเราไปย่อยให้อยู่ในสภาพที่เขาใช้ได้ และอะไรที่พวกเขาตั้งใจที่จะรับเอาความรู้ไปย่อยให้พร้อมที่จะใช้ เขาสรุปในเรื่องนี้โดยยกคำคมที่เคยกล่าวกันไว้คือ เรื่องที่จะต้องคิดให้มากคือ ไม่ใช่อะไรที่เราสอนนักเรียนเนื้อหาสาระจำนวนมาก แต่ที่ต้องคำนึงถึงให้มากก็คือผู้เรียนเรียนรู้มากเท่าใดในชั้นเรียนที่สอน
ในความพยายามของครูต้องการทำแนวคิดที่ยากให้ง่ายสำหรับผู้เรียน ที่สามารถทำความเข้าใจได้ในชั้นเรียน บางครั้งผู้สอนก็ต้องลืมว่าตัวเองเป็นใครและ คิดให้ตัวเองเป็นผู้เรียนในชั้นคนหนึ่ง และจินตนาการว่าอะไรที่ต้องการเรียนรู้จากการฟังเลคเชอร์ และต้องการเรียนรู้มากขนาดไหนจากครูที่เล็คเชอร์ เรื่องที่ยากคือจริงแล้วเป็นครูไม่ใช่นักเรียนจริง แต่ทำให้ง่ายโดยการคิดในใจเสมอที่คิดสับเปลี่ยนบทบาทเพื่อให้รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงระหว่างครูและผู้เรียน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น