การพัฒนาประเทศตามแนวทางที่ผ่านมา ยังไม่อาจกล่าวได้ว่าประสบผลสำเร็จเมื่อไปเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านบางประเทศ เช่นมาเลเซีย สิงคโปร์ และการจัดอันดับประเทศที่มีหลายสำนักมาจัดลำดับกัน ทั้งๆที่ประเทศไทยเป็นประเทศที่อุดมสมบูรณ์ แต่ไม่สามารถยกระดับรายได้ให้สูงขึ้น ไม่สามารถยกระดับคุณภาพชีวิตให้กับประชาชนส่วนใหญ่ได้นับเป็นความล้มเหลว และปัญหาก็ยิ่งเลวร้ายลงไป ช่วงว่างระหว่างคนรวยและคนจนก็มีมากขึ้น
ตัวชีวัดที่เห็นได้ชัดก็คือคุณภาพการศึกษาที่ตกต่ำ เยาวชนทำผิดกฏหมายมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาทำผิดกฏจราจร เห็นได้ชัดว่ามีการฝ่าฝืนกันเป็นเรื่องธรรมดา ที่คิดได้ว่าอายุขนาดนี้ยังกล้าทำผิด ที่จะพัฒนาไปทำผิดสิ่งเลวร้ายกว่านี้ได้แน่คืออาชญากรรม ผู้นำ ผู้บริหารไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดี ทำให้เยาวชนเอาไปอ้างในการทำผิดได้ว่า แม้แต่หัวหน้า ผู้นำระดับสูงยังทำได้ขนาดนี้ โกหกได้ขนาดนี้ ไม่ซื่อสัตย์ได้ขนาดนี้ ทำให้การทำผิดเล็กๆ น้อยๆ เป็นเรื่องปกติธรรมดา ถ้าสังคมใดอยู่ในอาการลักษณะนี้แล้ว ความวุ่นวายปัญหาก็จะเกิดขึ้นกับสังคมนั้นไม่มีที่สิ้นสุด
การศึกษาของเราก็มีปัญหามากมาย นักเรียนจบแล้วอ่านหนังสือไม่ออก ขณะที่ครูมีผลงาน เป็นครูเชี่ยวชาญแต่ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนตกต่ำ จากรายงานวิจัยคนไทยอ่านหนังสือเพียง 3 บรรทัดต่อวันต่อคน จึงน่าจะถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนประเทศไทยในระดับโครงสร้างที่มีปัญหามาก ซึ่งการบริหารจัดการของเขตพื้นที่การศึกษาไม่ได้ช่วยให้โรงเรียนได้พัฒนา แต่กลับทำให้แย่ลงก็น่าจะเปลี่ยนแปลงอย่างรีบด่วน
การเปลี่ยนแปลงที่จะเป็นไปทั้งระบบได้นั้น ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงเพียง เฉพาะที่ เฉพาะเขต เฉพาะจังหวัดแต่จำเป็นจะต้องเปลี่ยนในระดับนโยบายของประเทศ และเร่งให้มีการปฏิบัติตามนโยบายอย่างเอาจริงเอาจังเท่านั้น และการจะเปลี่ยนแปลงในลักษณะดังกล่าวได้นั้น ก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่จะนำไปสุ่การปฏิรูปที่แท้จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น