เราเคยได้ยินคำว่า Whole language มานานแล้ว ซึ่งน่าจะหมายถึงการเรียนการสอนภาษาแบบองค์รวม ซึ่งอาศัยการศึกษาด้านการศึกษาวิทยาศาสตร์และสังคมเข้ามาเกี่ยวข้อง ซึ่งในแนวทางนี้สามารถที่จะนำไปใช้ในการเรียนการสอนวิชาอื่นๆ ด้วย โดยหลักใหญ่ ความรู้เดิมหรือสิ่งที่ผู้เรียนรู้แล้วเป็นสิ่งสำคัญ อันเป็นประสบการณ์เดิมของผู้เรียนที่จะเชื่อมโยงไปยังประสบการณ์ใหม่ที่ผู้ สอนอาจจัดให้ผู้เรียน ซึ่งในการเรียนรู้ทางภาษาก็ต้องใช้ภาษาแรกหรือภาษาแม่มาใช้ในการถ่ายทอด เชื่อมโยงระหว่างประสบการณ์ที่มีกับประสบการณ์ใหม่
เพื่อให้เห็นแนว ทาง Freeman, Y.S & Freeman, D.E(1992) ถ้างถึงใน พีระพงษ์ (2005)) ได้เสนอหลักการสอนภาษาที่อาจนำไปแนวทางในการเรียนการสอนวิชาอื่นๆ ด้วยคือ
ใน ด้านการเรียนรู้: ู้เรียนจำเป็นต้องรู้ภาพรวมทั้งหมดก่อนเป็นอันดับแรก จากเรื่องทั่วไปสู่เรื่องเฉพาะ โดยเน้นที่ผู้เรียนเป็นสำคัญ ที่จะให้ผู้เรียนรู้อะไร จัดกิจกรรมตามความสนใจของผู้เรียน ให้ผู้เรียนสามารถนำไปสร้างความรู้ได้ สิ่งที่มีอยู่ในบทเรียนให้มีความหมายต่อผู้เรียน ที่ผู้เรียนสามารถเลือกได้ นำไปประยุกต์ใ่ช้ในการดำเนินชีวิต คือผู้เรียนมองเห็นประโยชน์ในสิ่งที่กำลังเรียนรู้อยู่
เนื่อ หารที่เรียนควรจะได้ส่งเสริมการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม ให้ผู้เรียนได้มีการปฏิสัมพันธ์ในกลุ่มระหว่างกันและกับผู้สอน ในอันที่จะก่อให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างกัน ได้เรียนรู้ทักษะในการทำงานร่วมกัน ไม่จำเป็นต้องแยกเด็กเก่งออกจากเด็กปานกลางหรืออ่อน ซึ่งจะเป็นการเสริมสร้างการทำงานเป็นทีมหรือกลุ่ม ในบทเรียนจัดให้มีการส่งเสริมทักษะการพูดและเขียน
ในการเรียนรู้ทาง ภาษานั้นภาษาแม่คือภาษาไทยยังจำเป็นต้องใช้เป็นสื่อในการสร้างความเข้าใจ ความคิด มโนทัศน์ น่าำจะทำให้ง่ายในการเรียนรู้ภาษาที่สองหรือภาษาอังกฤษ ในการเรียนรู้ภาษาที่สำคัญก็คือบทเรียนที่จัดให้ต้องส่งเสริมความเชื่อมั่น และภาวะผู้นำในตัวผู้เรียน โดยอาศัยบทเรียนที่เกิดจากความสนใจและประสบการณ์ที่ผู้เรียนมีอยู่เดิม ในแนวทางที่เปิดโอกาสให้ผู้เรียนได้มีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมด้วยตนเองและ การปฏิสัมพันธ์ทางสังคม และพัฒนาทักษะอื่นๆที่สำคัญ ทางภาษาคือการฟัง การอ่าน เพื่อความเข้าใจ จับใจความ การพูด และการเขียน
อ้างอิง
พีระพงศ สุขแก้ว (2548) การจัดการความรู้สู่ความเป็นเลิศทางภาษาอังกฤษ สำนักพิมพ์ปราชญ์สยาม กรุงเทพฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น