สองสามปีที่ผ่านมาเราได้รับผลกระทบจากไฟไหม้ป่าในประเทศอินโดนีเซีย แม้จะไม่มากนักก็มีหมอกควันมาถึงภาคใต้ของประเทศไทย จะเป็นด้วยสาเหตุเพราะประมาทที่ทำให้เกิดไฟไหม้ หรือจงใจเผา หรือเพราะความแห้แล้งเป็นเชื้อไฟ เมื่อเกิดประกายไฟหรือความร้อนสูงถึงจุดสันดาปก็ทำให้เกิดไฟไหม้ได้ บ้างก็โทษว่าเพราะภาวะโลกร้อนมีส่วนทำให้เกิดไฟไหม้ป่ามากขึ้นเพราะความร้อนที่เพิมมากขึ้น แต่อีกกระแสหนึ่งนั้นก็คือเกิดจากกิจกรรมของมนุษย์ที่บุรุกพื้นที่ป่าเพื่อประโยชน์ที่มากกว่าเพื่อการทำกินเพื่อการอยู่รอดอย่างเดียวแต่เป็นความต้องการใหม่ๆ ที่จะให้ได้เงินมาสนองความอยากตามโลกวัตถุนิยม
ในภาคเหนือของประเทศไทยก็หนีไม่พ้นการบุรุกเผาทำลายป่าไม้ เพื่อประโยชน์ของบุคคลและกลุ่มบุคคล บางครั้งเมื่อธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้องสร้างความต้องการอยากมีวัตถุ ทำให้ทำอะไรก็ได้โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมา หรืออาจจะรู้แต่ก็ยังกระทำ หมอกควันที่ปกคลุมภาคเหนือจึงมาจากกิจกรรมของคนที่อยู่ในพื้นที่เป็นส่วนใหญ่ ผู้เขียนเคยได้ยินว่าเผาเพื่อป้องกันไฟไหม้ นั่นก็คือเผาส่วนที่เป็นเชื้อไฟออกไปเสีย แต่การเผาอาจจะมีมากเกินไปจนควบคุมไม่ได้ไม่ได้เผาในส่วนที่ควรจะเผาจึงได้ยินข่าวในลักษณะต่างๆ
เช่นการเผาหญ้าต้นไม้เล็กเพื่อให้ต้นไม้ใหญ่บางประเภทโตเร็วขึ้น เผาเพื่อให้เห็ดบางชนิดเกิดขึ้นเมื่อฝนตกลงมาหลังจากนั้นแล้วเก็บเห็ดดังกล่าวไปขาย เผาเพื่อให้พืชผักป่าบางชนิดขึ้นมาเช่นผักหวานป่า สามารถเก็บไปขายทำอาหารได้ เผาเพื่อปลูกพืชบางอย่าง เพื่อสร้างรายได้ เช่นการเผาเพื่อปลูกกะหล่ำ เผาเพื่อทำไร่เลื่อนลอยตามไหล่เขา เนินเขา
นอกจากนี้ยังมีการเผาเพื่อกำจัดขยะบริเวณชานเมืองและในตัวเมือง จึงต้องให้มีการรณรงณ์ไม่ให้มีการเผาให้ใช้วิธีอื่นๆ แม้จะรณรงณ์อย่างไรก็ทำให้เกิดหมอกควันขึ้นอีกในปีนี้ที่เกินมาตรฐานทำให้เกิดพิษภัยกับผู้ที่สูดหายใจเข้าไป ในปีที่แล้วตามสถิติที่มีผู้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจเป็นจำนวนมาก สถานะการณ์จะเลวร้ายขึ้นไปอีกถ้าหากไม่มีมาตรการที่ดีพอในการลดจำนวนหมอกควันที่เกิดขึ้น และอาจจะเป็นตัวทำลายการท่องเที่ยวและเศรษฐกิจของภาคเหนือเอง ตามความคิดของผู้เขียนน่าจะมีโรงงานที่ใช้เศษวัสดุที่ต้องการเผาเป็นเชื้อเพลิงผลิตกระแสไฟฟ้าที่สามารถที่จะควบคุมมลภาวะได้ มีเทคโนโลยีกำจัดวัชพืชที่ทำให้กลับกลายเป็นปุ๋ยกลับคืนให้กับดินอีกครั้ง มาตรการเหล่านี้จะต้องทำอย่างเร่งด่วน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น