โลกเราได้รับอิทธิพลจักรวาลในเชิงกลไกหรือเครื่องจักรมานับ 300 ปีตามแนวคิดของนิวตันที่สร้างกฏเกณฑ์ให้กับสิ่งต่างๆ ที่สามารถทำไห้พยากรณ์จักรวาลแบบเครื่องจักรได้ องค์กรส่วนใหญ่ในโลกนี้ยังคงเป็นองค์กรแบบ นิวตัน ซึ่งตีความได้ว่าเป็นองค์กรที่เน้นโครงสร้างเชิงวัตถุที่มีส่วนประกอบต่างๆ มากมาย ความรับผิดชอบถูกจัดแบ่งเป็นหน้าที่ต่างๆ ตามการจัดแบ่งตามผังองค์กร ที่จะอธิบายถึงการทำงานของส่วนต่างๆที่ประกอบกัน
เราเพิ่มจะมารู้ตระหนักกันว่าว่าองค์กรได้ฝังรากลึกเป็นแบบกลไกเครื่องจักรแบบนิวตัน เมื่อครบทศตวรรษ 1990 เพราะเริ่มรู้ว่าองค์กรมีอะไรที่ไม่น่าจะถูกต้อง จึงคิดหาทางที่จะปรับเปลี่ยนองค์กร ดังที่เราเรียกว่า รีเอนจิเนียริ่งมาใช้ และพบว่าไม่ค่อยจะประสบผลสำเร็จมากนัก เพราะตามแนวคิดทำให้ละเลยมิติของคนหรือสิ่งมีชีวิตในองค์กร เราศึกษาตัวแปรต่างๆอย่างแยกส่วนแล้วใส่ขอบเขตให้ตัวแปรเหล่านั้น ขอบเขตที่ดำรงอยู่ทั่วไปก่อให้เกิดความเป็นตัวตน
แนวคิดแบบแยกส่วนได้แพร่กระจายไปอย่างกว้างขวางหลายระดับ สังคม และแต่ละบุคคล ตามที่โบม (David Borm) เคยกล่าวไว้ว่า แนวคิดแบบแยกส่วนดังกล่าวนำไปสู่ความสับสนทางความคิด สร้างปัญหาอย่างต่อเนื่อง ไม่สิ้นสุด และเป็นตัวการขัดขวางทำให้เราไม่เห็นวิธีการแก้ปัญหาส่วนใหญ่ ดังนั้นแนวคิดหรือความเชื่อที่แยกส่วนย่อยสามารถดำรงอยู่อย่างเอกเทศโดดเดี่ยวได้ไม่น่าจะถูกต้อง เพราะการคิดเช่นนั้นนำไปสู่ความขัดแย้ง และความสับสนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น