ท่ามกลางความขัดแย้งในสังคมไทย ที่อาจแบ่งเป็นฝักฝ่าย ที่อาจนำมาซึ่งความสับสนในสังคมว่า ฝ่ายไหนถูกฝ่ายไหนผิด อะไรที่จะเป็นแบบอย่างที่ดี และใช้หลักอะไรในการตัดสินเป็นเรื่องที่เราจะต้องพิจารณากันว่า เป็นไปเพื่อประโยชน์ส่วนตน หรือประโยชน์ส่วนรวม และนำมาซึ่งความสงบสุข หรือนำมาซึ่งความรุนแรงวุ่นวาย
เมื่อก่อนผู้เขียนเคยมีความเชื่อว่าสังคมจะอยู่ได้คนดีจะต้องมีมากกว่าคนชั่ว แต่ในปัจจุบันเกิดความไม่แน่ใจแล้วว่า แม้จะมีคนดีมากกว่า แต่สงบนิ่งต่อปํญหา ต่อพิษภัยที่จะมาถึงตัว เหมือนกับที่เราเคยได้ยินกันเสมอว่า ชาติจะล่มจมถ้าคนดีท้อถอย ในภาวะปัจจุบันเราทุกคนควรจะได้ศึกษาและเข้าใจสถานะการณ์และตอบสนองให้ทันต่อเหตุการณ์ และไม่เป็นภัยแก่ตัวเอง การจะทำได้เช่นนี้ได้ต้องมีความรู้ที่ก่อให้เกิดปัญญา
เกือบทุกคนคงได้รับการสั่งสอนจากครู พ่อแม่ ให้เห็นคนดี ไม่ให้ทำความชั่ว ไม่ให้เห็นแก่ตัว ให้ช่วยเหลือสังคม ให้รู้จักเสียสละ แต่สิ่งที่ได้รับการสั่งสอนนั้นจะได้นำไปปฏิบัติมากน้อยแค่ไหนนั้น จะต้องมีแบบอย่างที่ดีให้เห็นด้วย ไม่อยากให้เยาวชนพูดโกหกก็ต้องไม่พูดโกหกให้เยาวชนเห็น ไม่ต้องการให้พวกเขาเห็นแก่ตัว ก็ต้องปฏิบัติให้เห็นว่าเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว โดยทั่วไปเราเชื่อในคำพังเพยที่ว่าคบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตพาไปหาผล เป็นธรรมดาที่คนชั่วมักคบหาสมาคมกับคนชั่ว และคนดีก็มักคบหาสมาคมกับคนดี
ท่านจะช่วยทำให้สังคมดีขึ้นได้เพียงแต่ท่านไม่เบียดเบียนผู้อื่น ไม่ทำให้ผู้อื่นลำบากใจ ไม่มีใครที่คิดร้าย คิดเอาเปรียบผู้อื่นจะอยู่เป็นสุขได้ และจงทำตัวเป็นเหมือนผู้เฝ้าระวัง แจ้งเหตุเตือนภัย ถ้าเห็นสิ่งใดที่ไม่ถูกต้องหรืออะไรที่จะเกิดพิษภัยต่อสังคม และที่สำคัญที่สุดคืออย่านิ่งดูดาย เพื่อพบกับปัญหาที่อาจเป็นภัย หรือส่อไปในทางที่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน หรืออาจจะเกิดอันตราย หรือเห็นใครทำผิดก็ให้รีบกันแจ้งเบาะแสเป็นต้น โดยต้องระมัดระวังด้วยว่าจะไม่มีภัยมาถึงตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น