ตอนที่ 40โลกนี้เป็นที่พักชั่วคราว เมื่อได้เวลาก็จากไป ไม่มีอะไรที่เอาติดตัวไปได้
หมายความว่า เรามาอยู่ในโลกช่วงระยะเวลาหนึ่ง เมื่อได้เวลาพอสมควรก็จากไป ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือไปได้สักอย่างเดียว และในขณะที่มีชีวิตอยู่นี้ ก็ได้ใช้ได้บริโภคสิ่งของต่างๆ ในโลกไปเป็นจำนวนมาก จึงควรที่จะทำใช้คืนแก่โลกก่อนจะจากไป เพื่อผู้ที่มาใหม่ได้ใช้ได้บริโภคต่ออีก อย่าคิดแต่จะใช้จะบริโภคอย่างเดียว ไม่อย่างนั้น ทรัพย์สมบัติจะหมดโลก
ตอนที่ 41ทรัพย์ทุกชนิดที่เราใช้ ได้จากธรรมชาติ แม้แต่ชีวิตเรา ในที่สุดก็ทิ้งไว้ให้กลับไปสู่ธรรมชาติ
หมายความว่า ดังบทประพันธ์ว่า
ยศและลาภ หายไป ไม่ได้แน่ คงเหลือแต่ ต้นทุน บุญกุศล
ทรัพย์สมบัติ ทิ้งไว้ ให้ปวงชน แม้ร่างตน เขาก็เอา ไปเผาไฟ
เมื่อเจ้ามา มีอะไร มากับเจ้า เจ้าจะเอา แต่สุข สนุกไฉน
เมื่อเจ้ามา มือเปล่า จะเอาอะไร เจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา
ตอนที่ 42 เราถูกสมมุติว่าเป็นนั่นเป็นนี่ ที่จริงแล้ว เป็นแต่เพียงธรรมชาติหนึ่งเท่านั้น
หมายความว่า ที่เราได้เป็นอยู่มีอยู่ เป็นแต่เพียงสิ่งที่ถูกสมมุติ มีลักษณะเป็นมายา ที่เป็นไปตามเหตุและปัจจัยที่ปรุงแต่งขึ้นมาเท่านั้น ไม่ได้เป็นจริงๆ หรอก จงรู้เท่านันมัน แล้วปฏิบัติให้พอเหมาะกับสิ่งสมมุตินั้นๆ
โดย อาจารย์ สุรวิทย์ คงทอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น